وقتی که شب گفت....؛

وقتی که باد...؛

با بالهای بلند خویش ؛

گونه های شب را نوازش میکرد ...؛

شب ، بیدار بود ؛ اما هیچ نمیگفت...؛
وقتی که سینه ریز نقره رنگ ماه

برسینه سیاه ظلمت خود نمایی میکرد...؛

شب ، بیدار بود ؛ اما هیچ نمیگفت...؛
وقتی که از صدای شرشر باران ..؛

لای لایی آشنا در گوش مینشست ...؛

شب بیدار بود ؛ اما هیچ نمیگفت
وقتی که روز..؛

از پشت آن کوه بلند سرک کشید

شب ، از همیشه بیدارتر بود ؛

اما باز هم چیزی نگفت !؛
روز به شب گفت :؛
شب زشت... گم شو، نوبت سیاهی و ظلمت به سر رسید

برو و چادرعـزای سیاه خود را بر سر مردم نگون بخت دیگری بگستران ؛
باز هم شب چیزی نگفت !؛

آهسته رفت...؛

اما وقت رفتن...؛

من شنیدم ، که زیر لب آرام گفت...؛
تو رویا را از مردم میگیری ؛
واما من ...؛

رویاهایم ...؛

دلم برایتان تنگ میشود!؛

تا شبی دیگر.........؛

صبح به خیر ...!؛

-

آه ...حیف... امشب هم تمام شد !؛